کساني که لياقت نگهداري مسجدالحرام را ندارند

در صفحات پيشين خدا بارها به خلف وعده دشمن و برخورد با آنها اشاره کرد، همچنين دادن مهلت چهارماهه به دشمن از موضوعات صفحه قبل بود و حتي خدا گفت که اگر بعد از مهلت چهارماهه باز هم اگر تقاضاي صلح يا زمان کردند به آنها مهلت بده که تدبر کنند.

اما از آنجايي که کفار درست بشو نبودند، نهايتاً خدا فرمود که چرا با آنها وارد جنگ نمي‌شويد؟ مگر نديديد که بارها پيمان شکستند و مهلت چهار ماهه هم کاري از پيش نبرد.

خدا فرمود که با دشمن وارد جنگ شويد از آنها نترسيد که ما ياريتان مي‌کنيم،

حال در صفحه 189 قرآن خدا وعده پيروزي مي‌دهد و مي‌فرمايد که خدا به دست شما آنها را مجازات و خوار و رسوايشان مي‌کند و دل‌هاي مومناني که توسط آنها آسيب ديده‌اند را تسکين مي‌دهد.

ميان مسلمانان و مشرکان ارتباط خويشاوندي و همبستگي‌هايي وجود داشت و اين امر سبب مي‌شد در جهاد سستي کنند، آيه 16 سوره توبه براي همين امر نازل شد و درجه ايمان برخي مسلمانان را نشان داد که ايمان تنها به حرف نيست، بلکه در ميدان جهاد و قطع رابطه با دشمنان مشخص مي‌شود.

خدا در ادامه حق نگهداري و تعميرات مسجدالحرام را از کفار سلب کرد و فرمود که آنها در باور و عمل مشرک هستند، حق اين کار را ندارند، تنها کساني مي‌توانند مساجد خدا را آباد کنند که به خدا و قيامت ايمان داشته باشند و نماز بخوانند و زکات بدهند و در انجام واجبات دين جز خدا از کسي ترس نداشته باشند.

در آيه پاياني اين صفحه خدا جهاد با دشمن را با ارزش تر از بسياري کارها بيان مي‌کند که مسلمانان آن را ثواب مي‌دانستند. ماجرا به اقدام دو نفر از مسلمانان بازمي‌گردد که يکي به حجاج آب مي‌داد و به آن مباهات مي‌کرد و ديگري مي‌گفت که من تعمير کننده مسجدالحرام هستم. امام علي(ع) گفت که من افتخارم اين است که در راه خدا و رسولش جهاد کردم تا شما ايمان بياورديد.

خدا در اين آيه فرمود که آب دادن به حجاج و تعمير کعبه را کنار کسي قرار داده‌ايد که در راه خدا جهاد کرده است؟ اين دو نزد خدا يکسان نيستند.

منبع: خبرگزاري فارس