خصوصيات ياران حضرت مهدي (عليه السلام) در قرآن

يا أَيهَا الَّذِينَ آمَنُواْ مَن يرْتَدَّ مِنکُمْ عَن دِينِهِ فَسَوْفَ يأْتِي اللّهُ بِقَوْمٍ يحِبُّهُمْ وَيحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَي الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَي الْکَافِرِينَ؛ اي کساني که ايمان آورده ايد! هر کس از شما، از دين خود باز گردد (به خدا زياني نمي رساند) خداوند جمعيتي را مي آورد که آن ها را دوست دارد و آنان نيز او را دوست دارند؛ در برابر مؤمنان متواضع، و در برابر کافران سرسخت و نيرومندند. [1] حضرت صادق (عليه السلام) درباره اين آيه فرمودند: همانا اصحاب و ياران صاحب اين امر (امام زمان (عليه السلام)) برايش محفوظند، و اگر همه مردم از بين بروند (کافر شوند يا بميرند) خداوند يارانش را خواهد آورد و ايشان کساني اند که خداوند (عزوجل) درباره ايشان فرموده: يا أَيهَا الَّذِينَ آمَنُواْ مَن يرْتَدَّ مِنکُمْ ...[2] چنانکه در اين آيه شريفه ذکر شده است خداوند ياران امام زمان را دوست دارد زيرا آن ها کساني هستند که به حقيقت توحيد راه يافته اند [3] و به کمالاتي نائل گشته اند که قابليت ياري امام زمان (عليه السلام) را پيدا کرده اند. · به بهترين صورت هدايت مي شوند.

وَيزِيدُ اللَّهُ الَّذِينَ اهْتَدَوْا هُدًي؛ کساني که در راه هدايت گام نهادند، خداوند بر هدايتشان مي افزايد. [4] امام صادق (عليه السلام) درباره اين آيه شريفه فرمودند: در روز ظهور حضرت مهدي (عليه السلام) خداوند بر هدايت پيروان حضرت مهدي (عليه السلام) مي افزايد زيرا آنان حضرت مهدي (عليه السلام) را رد نمي کنند و انکار نمي نمايند يعني به خاطر پيروي از حضرت ولي عصر (عليه السلام) بر هدايتشان افزوده مي شود. [5] · امتحان مي شوند إِنَّ اللّهَ مُبْتَلِيکُم بِنَهَرٍ فَمَن شَرِبَ مِنْهُ فَلَيسَ مِنِّي؛ همانا خداوند شما را به وسيله يک نهر آب آزمايش مي کند؛ آن ها که (به هنگام تشنگي) از آن بنوشند، از من نيستند. [6]

امام صادق (عليه السلام) درباره اين آيه چنين مي فرمايند: ياران طالوت به آن نهر امتحان شدند که خداي تعالي درباره اش فرموده:إِنَّ اللّهَ مُبْتَلِيکُم بِنَهَرٍ فَمَن شَرِبَ مِنْهُ فَلَيسَ مِنِّي و همانا اصحاب قائم (عليه السلام) نيز به مانند آن آزمايش خواهند شد. [7]

ابتلا و آزمايش در سپاه طالوت به اين علت بود که مؤمنين واقعي مشخص گردند ونتيجه آزمايش اين شد که بيشتر سپاهيان طالوت در امتحان مردود شدند در سپاه حضرت مهدي (عليه السلام) نيز چنين امتحان دشواري صورت مي گيرد که ياران و مؤمنين خالص ايشان شناخته شوند. · هرگز از او برنمي گردند فَإِن يکْفُرْ بِهَا هَؤُلاء فَقَدْ وَکَّلْنَا بِهَا قَوْمًا لَّيسُواْ بِهَا بِکَافِرِينَ؛ پس اگر اين قوم (پيامبران و هدايت يافتگان بفرض) نسبت به (نبوّت و کتاب خدا) کفر ورزند (آئين حق زمين نمي ماند؛ زيرا) افراد ديگري را نگهبان آن مي سازيم که هرگز نسبت به آن کافر نشوند. [8]

از فرمايشي از امام صادق (عليه السلام) ذيل اين آيه چنين استفاده مي شود که ياران امام زمان (عليه السلام) برايش محفوظند و هيچ گاه از دين حق برنمي گردند [9] و قلب هايشان در دين چون آهن محکم و استوار است، و به چنان مرتبه اي مي رسند که پيامبر اکرم (صلي الله عليه و آله) آنان را برادران خود مي خواند. · از سراسر عالم به ياري مهدي (عليه السلام) مي آيند فَاسْتَبِقُواْ الْخَيرَاتِ أَينَ مَا تَکُونُواْ يأْتِ بِکُمُ اللّهُ جَمِيعًا؛ پس به کارهاي نيک سبقت و پيشي بگيريد، هر کجا باشيد خداوند همه شما را خواهد آورد. [10]

امام باقر (عليه السلام) درباره اين آيه چنين فرمودند: خيرات (در اين آيه) ولايت است و منظور از (أَينَ مَا تَکُونُواْ يأْتِ بِکُمُ اللّهُ جَمِيعًا) اصحاب قائم (عليه السلام) است که سيصد و (سيزده) نفرند، به خدا سوگند امت معدوده ايشانند... که همچون ابرهاي پاييزي در يک ساعت جمع خواهند شد و در خدمتش مهيا مي شوند و همگي در مکه در محضر آن حضرت صبح مي کنند. [11] · زنده شدن دوباره (رجعت) وَأَقْسَمُواْ بِاللّهِ جَهْدَ أَيمَانِهِمْ لاَ يبْعَثُ اللّهُ مَن يمُوتُ بَلَي وَعْدًا عَلَيهِ حَقًّا وَلکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لاَ يعْلَمُونَ؛ (مشرکان) سوگندهاي شديدي به خدا ياد کردند که هرگز خداوند کسي را که بميرد زنده نخواهد کرد! آري اين وعده قطعي خداست (که مردگان را زنده مي گرداند) ولي بيشتر مردم ن
مي دانند. [12]

ابوبصير مي گويد به امام صادق (عليه السلام) عرضه داشتم: اين که خداوند تبارک و تعالي مي فرمايد: (و اقسموا بالله...) منظور چيست؟ فرمودند: اي ابوبصير در اين باره چه مي گويي؟ گفتم: مشرکين مي پندارند و سوگند مي خورند که خداوند هرگز مردگان را زنده نخواهد کرد. حضرت فرمودند: مرگ بر کسي که چنين سخني مي گويد، از آن ها بپرس که آيا مشرکين به الله قسم مي خورند يا به لات و عزّي؟ ابوبصير مي گويد: گفتم: فدايت شوم پس برايم معني اين آيه را بيان فرماييد. امام فرمودند: اي ابوبصير! هنگامي که قائم ما به پا خيزد، خداوند گروهي از شيعيان ما را براي او برانگيزد و آنان را زنده گرداند (که آماده نبرد در رکاب حضرت مهدي (عليه السلام) مي باشند) پس وقتي شيعيان ما خبر زنده شدند آنان را براي هم نقل مي کنند دشمناني که اين خبر را شنوند، شيعيان را به شدّت تکذيب مي کنند و مي گويند: والله اين ها که شما مي گوييد زنده نشده و نخواهند شد تا روز قيامت، پس خداوند گفتار آن ها را حکايت کرده مي فرمايد: وَأَقْسَمُواْ بِاللّهِ جَهْدَ أَيمَانِهِمْ لاَ يبْعَثُ اللّهُ مَن يمُوتُ. [13]

گروهي از قوم موسي (عليه السلام) وَمِن قَوْمِ مُوسَي أُمَّةٌ يهْدُونَ بِالْحَقِّ وَبِهِ يعْدِلُونَ؛ و از قوم موسي، گروهي هستند که به سوي حق هدايت مي کنند؛ و به آن باز مي گردند. [14] امام صادق (عليه السلام) درباره اين آيه شريفه فرمودند: هرگاه قائم (عليه السلام) از پشت اين بيت (خانه کعبه) ظاهر شود، خداوند با او بيست و هفت مرد را برمي انگيزد (براي ياري کردن امام زمان (عليه السلام) آنان را زنده مي کند) پانزده نفر آنان از قوم حضرت موسي (عليه السلام) هستند که خداي تعالي در باره آن ها مي فرمايد: وَمِن قَوْمِ مُوسَي أُمَّةٌ يهْدُونَ بِالْحَقِّ وَبِهِ يعْدِلُونَ؛ آنان که به حق قضاوت مي کنند و به آن باز مي گردند) هفت تن از اصحاب کهف، يوشع وصي حضرت موسي، مؤمن آل فرعون، سلمان فارسي، ابودجانه انصاري و مالک اشتر. [15]

پي‌نوشت ها:

[1] - سوره مائده، آيه 54.

[2] - کتاب الغيبة: ص 170 المحجة: ص 118.

[3] - روزگار رهايي: ص 414.

[4] - سوره مريم، آيه 76.

[5] - اصول کافي: ج 1، ص 431.

[6] - سوره بقره، آيه 249.

[7] - الغبية: ص 316 - المحجة: ص 440 .

[8] - سوره انعام، آيه 89.

[9] - عياشي: ج 1، ص 355.

[10] - سوره بقره، آيه 148.

[11] - غيبت نعماني: ص 312 و 313.

[12] - سوره نحل، آيه 38.

[13] - روضه کافي: ص 50.

[14] - سوره اعراف، آيه 159.

[15] - تفسير عياشي: ج 2، ص 32