شعر از جلال محمًدي
کپی آدرس
اشتراک گذاری در فیس بوک
اشتراک گذاری در تویتر
پست الکترونیک
اشتراک گذاری در لینکداین
اشتراک گذاری در واتساپ
من نه مجنونم که از درد و غم ليلا بگريم
من نه فرهادم که بر شيرين لبي رسوا بگريم
دارم امّا داغ جانسوزي که از شور و شرارش
هر نفس بايد بسوزم يا بنالم يا بگريم
برنمي‌آيد به غير از گريه کاري ديگر از من
ماتمي دارم که بايد روز و شب تنها بگريم
من تنِ تنها به قدر اهل دنيا غصّه دارم
تا به تنهايي، به قدر مردم دنيا بگريم
از گلوي آذرخش آيم به فرياد و بسوزم
همصداي موج‌ها از ديدة دريا بگريم
با هزاران چشم بايد مثل ابر نوبهاران
در عزاي نور چشم حضرت طاها بگريم
بر کدامين غم؟ غم تنهايي گل‌هاي زهرا،
يا به مظلوميت و بر غربت مولا بگريم؟
در کجا جويم نشاني از مزار بي‌نشانش؟
در کجاي اين زمين بر تربت عنقا بگريم؟
ني برويد در زمين، هر جا که با يادش بنالم
سبز گردد از سرشکم خاک، در هر جا بگريم
کي شود خاموش اين داغ فروزان در دل من
تا ابد گر در غم صدّيقة کبري بگريم
تا نفس دارم خوشا از حضرت زهرا بگويم
تا نفس دارم خوشا بر حضرت زهرا بگريم
کپی آدرس
اشتراک گذاری در فیس بوک
اشتراک گذاری در تویتر
پست الکترونیک
اشتراک گذاری در لینکداین
اشتراک گذاری در واتساپ
جلال محمدی
اظهار نظر 0
روزنامه به دیدگاه شما نیازمند است،از نظراتتون روی موضوعات پیشوازی خواهیم کرد.