آمريکا نا‌اميد از آشوب خواستار مذاکره مجدد با ايران

به گزارش کيهان، لورا لوزن در گزارشي براي «آتلانتيک» نوشت: پس از آنکه آمريکا، ماه‌ها ايران را به دليل رد توافق اوت سال گذشته براي احياي برجام و سپس سرکوب خشونت‌آميز اعتراضات سرزنش مي‌کرد، اکنون نماينده ويژه آمريکا در امور ايران يعني رابرت مالي، علاقه دوباره دولت آمريکا به پيگيري يک راهکار ديپلماتيک براي جلوگيري از گسترش برنامه هسته‌اي ايران را اعلام کرد. رابرت مالي در مصاحبه‌ با گزارشگر راديو ملي آمريکا، ان.پي.آر گفت: «اميدواريم که بتوانيم اين مسئله را از طريق راهکارهاي ديپلماتيک حل کنيم و آماده‌ايم در اين مسير پيش برويم.»

به نظر مي‌رسد که ترديد دولت جو بايدن به پي‌جويي يک ديپلماسي هسته‌اي با ايران در ماه‌هاي گذشته، اکنون کمتر شده باشد و اين به دليل نگراني‌هاي روزافزون از پيشرفت برنامه‌ هسته‌اي ايران است. جِيک سوليوان، مشاور امنيت ملي آمريکا، چهارم مي‌ در موسسه واشنگتن براي سياست خاورميانه، درباره برنامه‌ هسته‌اي ايران گفت: «ما در حال تعامل ديپلماتيک با ايران بر سر برنامه‌ هسته‌اي اين کشور هستيم و همچنان بر اين باوريم که ترک توافق برجام، بي‌آنکه هيچ جايگزيني داشته باشد، يک ‌اشتباه تلخ بود.» او افزود: «بله، ما همچنان براي توقف ايران در حرکت به سمت دستيابي به سلاح هسته‌اي، اقداماتي را انجام مي‌دهيم و همزمان به دنبال يک راهکار ديپلماتيک هستيم که اين مسئله را در مسيري پايدار و بلندمدت قرار دهد.»

با اين حال، به نظر نمي‌رسد که، دست کم در آينده نزديک، آمريکا گزينه ديپلماتيک در چارچوب «P5+1» را پيگيري کند. علي واعظ، مدير برنامه ايران در گروه بين‌المللي بحران گفت: «درست است که براي آمريکا دشوار بود که با دولت ايران در هنگامه اعتراضات، وارد گفت‌وگو شود اما اکنون گرد و غبارها فرو نشسته و مسئله پيشرفت برنامه هسته‌اي ايران دوباره در اولويت قرار دارد و به همين دليل روشن است که آمريکا بايد راهکاري ديپلماتيک را براي کنترل فعاليت‌هاي ايران پي‌جويي کند.»

واعظ مي‌گويد: «در اين‌جا مسئله اولويت‌‌بندي مطرح است. فکر مي‌کنم که تغييري در نگرش آمريکا نسبت به مسائل کليدي مربوط به فعاليت‌هاي ايران رخ داده است. چند ماه پيش، مسائل حقوق بشر در بالاترين سطح اولويت بود و اکنون فکر مي‌کنم که چراغ قرمز مسئله هسته‌اي دوباره مي‌درخشد.»

او افزود: «باور ندارم که دستيابي به يک توافق موقت امکان‌پذير باشد. فاصله انتظارات ايران و آمريکا به قدري زياد است که در مدت باقيمانده از دوره دولت بايدن، امکان پل زدن روي آن وجود ندارد... اما براي دولت بايدن، کاملاً طبيعي است که تلاش کند راهي را براي جلوگيري از تشديد تنش‌ها بر سر برنامه ‌هسته‌اي ايران پيدا کند. بنابراين فکر مي‌کنم که آنچه آمريکا به احتمال زياد در حال بررسي آن است، راهکاري است که دست کم اين اطمينان را بدهد که ايران وارد رفتار تحريک‌آميزي در زمينه هسته‌اي نشود که در دوران رقابت‌هاي انتخاباتي، يک رويارويي ميان آمريکا و ايران را غيرقابل اجتناب کند... وجود تماس‌هاي ديپلماتيک، به‌ويژه به صورت غيرمستقيم، به اين معني نيست که حصول توافق ممکن است يا توافق آماده‌اي وجود دارد.» يک ديپلمات ارشد اروپايي هم با اين نظر موافق بود.

به نظر مي‌رسد رابرت مالي هم به اين امر اذعان دارد که مسئله هسته‌اي دوباره به صدر فهرست طولاني نگراني‌‌هاي آمريکا درباره ايران بازگشته است. او در مصاحبه اخير خود گفت: «ما از بازدارندگي استفاده مي‌کنيم تا براي آنها روشن کنيم که چنانچه به نتيجه برسيم که آنها گام‌هايي را براي ‌دستيابي به بمب هسته‌اي بر مي‌دارند، همه گزينه‌ها روي ميز است اما همچنين ديپلماسي را دنبال مي‌کنيم چرا که فکر مي‌کنيم که ديپلماسي، پايدارترين راهکار قابل راستي‌آزمايي براي جلوگيري از ساخت سلاح هسته‌اي توسط ايران است.»