سفارش امام رضا(ع) به شيعيان از زبان حضرت عبدالعظيم

شيخ صدوق در كتاب كمال الدين مي نويسد: وقتي حضرت عبدالعظيم(ع) خدمت امام هادي(ع) مشرف شد و عقايد خود را اظهار كرد؛ امام فرمود «تو از دوستان حقيقي ما هستي».

رُوِيَ عَنْ عَبْدِ الْعَظِيمِ الْحَسَنِيِّ عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الرِّضَا ع قَالَ: يَا عَبْدَ الْعَظِيمِ أَبْلِغْ‏ عَنِّي‏ أَوْلِيَائِيَ‏ السَّلَامَ وَ قُلْ لَهُمْ أَنْ لَا تَجْعَلُوا لِلشَّيْطَانِ عَلَي أَنْفُسِهِمْ سَبِيلًا وَ مُرْهُمْ بِالصِّدْقِ فِي الْحَدِيثِ وَ أَدَاءِ الْأَمَانَةِ وَ مُرْهُمْ بِالسُّکُوتِ وَ تَرْکِ الْجِدَالِ فِيمَا لَا يَعْنِيهِمْ وَ إِقْبَالِ بَعْضِهِمْ عَلَي بَعْضٍ وَ الْمُزَاوَرَةِ فَإِنَّ ذَلِکَ قُرْبَةٌ إِلَيَّ وَ لَا يَشْغَلُوا أَنْفُسَهُمْ بِتَمْزِيقِ بَعْضِهِمْ بَعْضاً فَإِنِّي آلَيْتُ عَلَي نَفْسِي أَنَّهُ مَنْ فَعَلَ ذَلِکَ وَ أَسْخَطَ وَلِيّاً مِنْ أَوْلِيَائِي دَعَوْتُ اللَّهَ لِيُعَذِّبَهُ فِي الدُّنْيَا أَشَدَّ الْعَذَابِ وَ کَانَ فِي الْآخِرَةِ مِنَ الْخَاسِرِينَ وَ عَرِّفْهُمْ أَنَّ اللَّهَ قَدْ غَفَرَ لِمُحْسِنِهِمْ وَ تَجَاوَزَ عَنْ مُسِيئِهِمْ إِلَّا مَنْ أَشْرَکَ بِي أَوْ آذَي وَلِيّاً مِنْ أَوْلِيَائِي أَوْ أَضْمَرَ لَهُ سُوءاً فَإِنَّ اللَّهَ لَا يَغْفِرُ لَهُ حَتَّي يَرْجِعَ عَنْهُ فَإِنْ رَجَعَ عَنْهُ وَ إِلَّا نُزِعَ رُوحُ الْإِيمَانِ عَنْ قَلْبِهِ وَ خَرَجَ عَنْ وَلَايَتِي وَ لَمْ يَکُنْ لَهُ نُصِيبٌ فِي وَلَايَتِنَا وَ أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ ذَلِکَ.

امام رضا عليه السلام به عبدالعظيم حسني مي فرمايند: «اي عبدالعظيم! سلام مرا به دوستدارانم برسان و به آنان بگو: در دلهاي خويش براي شيطان راهي نگشايند و آنان را به راستگويي در گفتار و اداي امانت و سکوت پرمعنا و ترک درگيري و جدال در کارهاي بيهوده و بي فايده فراخوان و به صله رحم و رفت و آمد با يکديگر و رابطه گرم و دوستانه با هم دعوت کن؛ چراکه اين کار باعث تقرب به خدا و من و ديگر اولياء اوست.

دوستان ما نبايد فرصت هاي گرانبهاي زندگي و وقت ارزشمند خود را به دشمني با يکديگر تلف کنند. من با خود عهد کرده‌ام که هر کس مرتکب اينگونه امور شود يا به يکي از دوستانم و رهروانم خشم کند و به او آسيب رساند از خدا بخواهم که او را به سخت‌ترين کيفر دنيوي مجازات کند و در آخرت نيز اينگونه افراد از زيانکاران خواهند بود.

به دوستان ما توجه ده که خدا نيکوکرداران آنان را مورد بخشايش خويش قرار داده و بدکاران آنان را جز آنهايي که بدو شرک ورزند و يا يکي از دوستان ما را برنجانند و يا در دل نسبت به آنان کينه بپرورند، همه را مورد عفو قرار خواهد داد اما از آن سه گروه نخواهد گذشت و آنان را مورد بخشايش خويش قرار نخواهد داد؛ جز اينکه از نيت خود بازگردند و اگر از اين انديشه و عمل زشت خويش بازگردند، مورد آمرزش خواهند بود اما اگر همچنان باقي باشند، خداوند روح ايمان را براي هميشه از دل آنان خارج ساخته و از ولايت ما نيز بيرون خواهد برد و از دوستي ما اهل بيت(ع) نيز بي بهره خواهند بود و من از اين لغزشها به خدا پناه مي برم».